Strona:Pod lipą.djvu/041

 Jednego zabili na miejscu i zrzuciwszy do mieszkania pokrajali go w kawały. Rękami jego rzucali jak piłką, głowę jego toczyli nogami, jak kulę bilardową... po martwych piersiach deptali nogami... Drugi żył jeszcze i cierpiał okropne męki.
 — A widzisz? Skryłeś buntowszczyków, nie chciałeś nic gadać, teraz przekonasz się, jak twój język będzie posłuszny Moskalom.
 Oficer daje rozkaz, Zewaldowi wycinają język.
 — Widzisz? nie umiałeś patrzeć na ukazy carskie, teraz oczy twoje będą posłuszne.
 Oficer każe wyjąć oczy Zewaldowi...
 Tak pastwiąc się — zamordowali leśniczego i rzucili w kąt.
 Teraz młoda żona przyjdzie do rozprawy.
 — Nie chciałaś pokazać gdzie powstańcy, nie chciałaś na pytania odpowiadać, czekaj teraz — spokorniejesz i będziesz wołała bardzo głośno.
 Sam oficer karę wymierza, bo nad młodą Polką pastwić się bardzo przyjemnie. Depce ją tak nogami, iż żebra trzeszczą, z ust krew bije fontanną, lancą ma zadanych kilka pchnięć, głowa z włosów odarta, sina z uderzeń...
 W tem wpada młoda panna... klęka przed Moskalami, wznosi obie ręce jak do modlitwy błagalnej i woła:
 — Litości!... wszak to matka...
 — Precz stąd!... Zginie, bo milczała...
 — Litości!... wszak to kobieta...
 — Precz stąd... Zginie, bo pod dach skryła powstańców.