gactwy, lecz chociaż ta była wierna swemu słowu, matka jéj jednak ujęta témi bogactwy, życzyła skrycie za męża swéj córce możnego Bojara; powrót więc Świryda był jéj niepomyśli, tém bardziéj, że on już do jéj córki zupełne miał prawo. Wiedziała stara czarownica, że już Świrydowi z Turkami nie wojować; poi go więc drugi raz zielem, przez które wszystkiego, co w swéj przyszłości widział, zapomniał; a sama potém zaczęła wymawiać Świrydowi: że powrócił z wojny wtenczas właśnie, kiedy Turcy stali się najniebezpieczniejsi; w tymże czasie i ów bogaty Bojar przysłał do niego posły, z uwiadomieniem, że Turcy odejściem Świryda ośmieleni, coraz straszniejszymi się stają. Młodzieniec, z jednéj strony niemęzkim wyrzutem, z drugiéj zręczném pochlebstwem zapalony, porzuca płaczącą swą narzeczoną, a sam w pole wyciąga; znalazł Turków nad Dunajem i zaraz wszedł z nimi w bój; lecz pokonany, stracił wszystko swoje wojsko, i sam został zabitym, kilku z pozostałych jego towarzyszy tę mu usypali mogiłę, i położyli na niéj kamień z krzyżem. Turcy potém ową ładną dziewczynę zabrali, a starą czarownicę djabli w nocy aż dotąd topią w jednéj studni, wykopanéj w polu, w około któréj na milę niema ludzkiego mieszkania.
W okolicach Zborowa (na Podolu), Kołtowa, pokazuje lud ciągnący się przerwami wał, nazywany wałem Olgi. Księżniczka ta uciekając przed Batyjem wodzem Tatarów, przemieniała się w mysz i szła pod ziemią, i wszędzie, gdzie nurtowała, wysypywał się taki wał. Bespieczne schronienie znalazła dopiero na Horodyszczu zwaném Pleśnisko, w pobliżu Podhorzec, gdzie zamknąwszy się w grodzie,
_062.png&oldid=1981296){kind=link}