Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/147

By druh czy brat, on z rąk nam jadł, Wciąż krążył nad okrętem. I rozpękł lód i statku przód Morzem popłynął wzdętem.
Na tyłach wiatr z południa wiał, Nad nami ptak się waży I codzień w mig na majtka krzyk Zlatuje do żeglarzy.	I oto albatros okazał się ptakiem dobrej wróżby i towarzyszył okrętowi, śród zamieci i olbrzymich kier lodowych płynącemu już w kierunku północnym.
Na masztach on swój miewał schron Przez mglistych dziewięć nocy, A z poza gór skłębionych chmur Lśnił księżyc w białej mocy».
«Skąd taki wzrok? żeglarzu mów! Niech strzegą cię niebiosa» «Ukarz mnie Bóg! Do ręki łuk — Zabiłem albatrosa»	Stary żeglarz wbrew prawom gościnności zabił zbożnego ptaka, który z dobrą przyleciał wróżbą.

---

CZĘŚĆ DRUGA.

«Po prawej już z odmętu fal Wstawało słonko boże, I poprzez mgły chyliło się, By z lewej zapaść w morze.
Na tyłach wiatr z południa wiał, Lecz ptak się już nie waży,