Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/155

I znów się cichy księżyc wzniósł Nad moje to pustkowie, Przy nim zaledwie kilka gwiazd! — Któż smutek mój wypowie!	W swem osamotnieniu i wytrwałości zwraca się z żalem ku błądzącemu księżycowi i gwiazdom, które, w coraz to większej zjawiając się liczbie, poruszają się naprzód; należy do nich błękit całych niebios, tu one mają swą przystań, swoją ojczyznę, swoje własne naturalne schroniskn, do którego wchodzą bez poprzedniego zawiadomienia, jak wielcy panowie, których się spodziewano, a których przybycie cichą sprawia radość.
Na fale księżyc blask swój siał, Niby kwietniowe szrony, Lecz gdzie okrętu leżał cień, Tam na głębinie, w noc i dzień Mienił się żar czerwony.
W ciemni okrętu miałem raz Zjawisko morskich węży: Śnieżny za niemi błyszczał ślad, Lub w płatkach spadał blask, gdy gad W górę swój grzbiet wypręży.	Przy świetle księżyca przygląda się wielkiemu spokojowi stworzeń bożych,
W ciemni okrętu jakże lśnił Bogaty czar ich skóry! Śród aksamitno-czarnych prąg Błękit i zieleń, a zaś wkrąg — Ich śladem — łysk purpury.
Szczęsne stworzenia! Gdzież ten człek, Coby ich czar wyjawił! Miłość trysnęła w łonie mem I jam je błogosławił! Bóg mi okazał litość swą I jam je błogosławił...	ich piękności i ich szczęściu. Błogosławi im.