Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/387

MIŁOŚĆ ŚRÓD RUIN.

 

Gdzie się w cichych barwach zmierzchu nieba mienią
 Nad zielenią
Tych samotnych, bujnych pastwisk, skąd w zachody
 Senne trzody
Powracają ku oborom swym, dzwoniące —
 Na tej łące,
Tak wieść niesie, przed dawnymi sterczał laty
 Gród bogaty;
W nim, w stolicy tego kraju, miał swe cugi,
 Dworne sługi,
Możny książę; stąd dyktował dni spokojne,
 Lub też wojnę.

Dziś od muraw tych, widzicie, ni drzewina
 Nie odcina
Swej zieleni; z gór się jakiś strumyk rączy
 Wązko sączy
Tu, gdzie groźny strzelał zamek wieżycami,
 Ni strzałami
Ognistemi, nad stubramną murów ścianą,
 Zbudowaną
Z marmurowych płyt, a grubą tak, że snadnie —
 Gdy wypadnie —
I dwunastu mogło na niej obok siebie
 Stać w potrzebie.

Któż to kiedy widział taką plenność trawy,
 Jak ten, skrawy