Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/392

Ta strona została uwierzytelniona.
—   384   —
SONET.
 

Sonet to pomnik, który wieczność Duszy
Stawia minionej, a nie zmarłej chwili.
Dbaj, aby wszyscy jego pełnię czcili,
Czy żal cię zgnębi, czy radość poruszy.

Tnij go w hebanie, jeśliś w mroczej głuszy;
W kości słoniowej, gdy ci dzień się mili;
Niechaj ma zawsze blask przeczystej lilji,
Gdy wian jej rosa perłami opruszy.

Sonet to pieniądz, który z jednej strony
Odsłania duszę, zakrywa ją z drugiej,
Bądź jest na haracz Życia przeznaczony,

Kiedy miłości wyświadcza usługi,
Bądź jest podatkiem Śmierci, który w ręce
Charona rzucasz po przebytej męce.




KIEDY CIĘ WIDZIEĆ NAJLEPIEJ?
 

Kiedy cię widzieć najlepiej? Gdy oczy
Mszę odprawiają u twych lic ołtarza
Na cześć miłości, która się wyraża
W twojej postaci, blaskiem dnia uroczej?

Czyli też wówczas, gdy w wieczornej mroczy
Wymowną słodycz niemy uścisk stwarza,