Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/438

Kajdan mi tam twój nie zna duch
 Niewoli niezna gorzkich mąk;
Gwiazd cię porannych witał ruch,
 Brzmi-ć ich Te Deum w krąg.

Krótki mych górnych lotów czar,
 Do ziemnych ja przylgnąłem mchów;
Więzień, gdzie siła wzywa nas,
 Choć Bóg w ogromie snów.

Bezpłodnej wiedzy skrył mnie cień,
 Niewiedzy ciężar na mnie padł;
Jasna jest lekkość śród twych tchów,
 Jakbyś znał cały świat.

Ongi i człowiek śpiewał tak,
 U swego świtu złotych wrót,
Nim jeszcze skrzydeł uczuł brak,
 Nim klął żelazny trud.

Wiosennych uciech znał-ci ton,
 Bliższe mu były niebios skry;
Młodość i miłość śpiewał on,
 Dziś o tem śpiewasz ty.

O tem, co dawniej i on znał,
 Co dziś w nim żyje niby sen;
Jaśń zapomnianych, dawnych chwał
 Niesie mu ranek ten.

Bliżej mu świeci życia blask,
 Kiedy tak słucha pieśni twej;