Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/71

«Mości Karolu» — poseł rzekł —
 «Płoną ci niosę wieść!»
«Mów!» — powie Bawdin — «czego chce
 Zdradziecka króla cześć?»

«Ciężko mi rzec, lecz pan i król
 Przysiągł na honor swój,
Że umrzeć masz, nim ciemna noc
 Słoneczny zgasi zdrój».

«Umrzemy wszyscy» — Bawdin rzekł —
 Najmniejszy to mój żal,
Za to, ma duszo, dzięki złóż,
 Chrystusa Pana chwal!

Lecz król niech słowa mego treść
 Z twoich usłyszy warg,
Że wolę paść, niż wiecznie żyć,
 W jarzmie zginając kark».

I Canterlone w te tropy w gród —
 Szedł burmistrzowi rzec,
By w pogotowiu wszystko miał
 Na ten śmiertelny wiec.

Zasię pan Canynge błagać jął
 I na kolana kląkł:
«Przyszedłem» — mówi — «żebrać łask
 Z twoich królewskich rąk».

A na to król: «Proś, o co chcesz,
 Jam tobie druh, nie wróg;