Strona:Poezje (Gaszyński).djvu/214

Zna go Litwa, Ukraina,
Kraków kocha go jak syna,
 Jako brata czci lud go Warszawski;
To bohatyr Barskich szyków,
Ajax polskich wojowników,
 Konfederat, Kazimierz Puławski!

On dziś jeden z Lachów rodu
Powstał bronić praw narodu,
 Bo srom wielki na Piastów ziemicy;
Król Moskalom zaprzedany,
A czerń dworska, możne pany,
 Żebrzą łaski i rublów Carycy!

W nim dziś jednym tylko żyje
Duch naddziadów — serce bije
 Silne męztwem i wiarą gorące;
I gdy zbierze trzysta koni
To już myśli, że przegoni
 Het za Wołgę, najezdzców tysiące!

Pan Kazimierz to nie lala!
Trzeci rok już — na Moskala
 Dobył miecz i tnie sztuką krzyżową;
Dzisiaj bije co znachodzi,
Jutro zbity, z placu zchodzi —
 I pojutrze wojuje na nowo!

Okopał się w Częstochowie,
Sławnem miejscu — gdzie ojcowie
 Ze Szwedami staczali już bitwy;
Gdzie jaśnieje w cuda wielki
Obraz Bożej Rodzicielki,
 Opiekunki Korony i Litwy!

Wróg ich obległ — wojsko nasze
Nie da sobie dmuchać w kaszę,
 Boć to przecie nie Tatarska horda;