Strona:Poezje (Gaszyński).djvu/216

Tęga broń to szable owe —
Jednem cięciem zmiotą głowę,
 Jak sierp żeńca pszenicę lub żyto;
Krzywa klinga — na niej spiżem
Krzyż znaczony — a pod krzyżem:
 Jezus, Marja, Józef, wyryto. —

«Za mną! pal! i siecz z kolei! —
«Vivat Sancta mater Dei!»
 Krzyknął wódz i głos poparł skinieniem;
Cały zastęp pędzi cwałem,
Jednem tylko zda się ciałem,
 A Puławski mu głową, ramieniem!

Rejwach wielki u Moskali,
Szybko za broń się porwali:
 Drewicz woła — w czworobok się zwarli —
Lecz już nasi szlachta, braty,
Zagwóździli trzy armaty
 I przez obóz się z plonem przedarli!

Jako potok, co z gór pędzi,
Rwie kamienie, drzew nie szczędzi,
 A huk dziki roznosi na niwę —
Tak za ludzi tych potokiem
Wszędzie trupy widzisz okiem,
 Uchem słyszysz jęczenia straszliwe!

Któż opisze, któż opowie
Jaka radość w Częstochowie,
 Że wódz zdrowo z wycieczki powrócił;
Uderzono w wszystkie dzwony,
Lud się modlił rozczulony,
 A ksiądz Marek Te Deum zanucił. —

A dzień później — gdy o świcie
Drewicz z wojskiem umknął skrycie,
 Pan Puławski, w cud wierzyć poczyna —