Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/054

 STADNICKI.
Więc mi swe serce oddajesz?
 HANNA.
 Już twoje!
 STADNICKI.
Całe?
 HANNA.
 Że tutaj cząstki nie zostało — (wskazuje na serce)
Całe zabrałeś.
 STADNICKI (n. s.).
 O! klnę się na duszę
Wieczystą, że ją kocham niesłychanie!
Ona jest moją i mieć ją dziś muszę!
 (do Hanny).
Tyś moją Hanno!
 HANNA.
 Twoją, miły panie!
 STADNICKI.
Nie o tem mowa — chciej mię pojąć proszę:
Twój stryj — źle mówię — lecz — nas dzieli zwada,
Dziś mi o ciebie prosić nie wypada
A czekać nie chcę. —
 HANNA.
 Twarz wasza tak blada,
Naprzemian znowu nabiega krwią żywą.
Co was tak trapi, mówcie — a pomogę.
 STADNICKI.
Jeśli mię kochasz miłością prawdziwą,
To zaraz, tutaj, zbieraj się — i w drogę,
Zaraz, natychmiast —
 HANNA.
 I po cóż tak spieszyć?
Bez pożegnania ni z ciotką, ni z stryjem!
To grzech — a ja się, panie, lękam grzeszyć —
Przyjdą zapusty —