Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/059

 SCENA IV.
 KARLIŃSKI.
 (Sam — padając na kolana.)
Ojców mych Boże! któryś od skalania
Gniazda Karlińskich strzegł przez wieków tyle!
Kazałeś cierpieć — toć dodaj wytrwania.
Nieść krzyż kazałeś, więc ukrzep mię w sile!
Ale nie dozwól, o Wszechmocny Panie,
By włos mój siwy, nieskalany niczem,
Aby mój żywot poszedł w najgrawanie!
Bym stał się prochem przed wroga obliczem.
Jam pył w Twych oczach, i w pyle się korzę!
Alem Twą łaską namaszczon przed braćmi.
Niechże jej teraz zniewaga nie zaćmi!
 (Pauza).
I bądź mi sędzią wiekuisty Boże!
 (Powstaje i idzie ku głównym drzwiom.)


 SCENA V.
 KARLIŃSKI — ZAREMBA I STADNICKI.
 ZAREMBA.
Mości starosto, proszę, tędy droga!
(Wprowadza Stadnickiego i zdejmuje mu z oczu opaskę).
 KARLIŃSKI
 (spostrzegając parlamentarza).
Chyba nie było by już w niebie Boga,
Gdyby mi nie dał zdusić tego węża,
Broń się, lub —
 STADNICKI.
 Widzisz, wszak ja bez oręża.
Pohamuj gniew twój — a raczej każ panie
Stawić puhary i omszałą flaszę.
Ja zgodę niosę! Daj mi posłuchanie
Na osobności —
 KARLIŃSKI.
 (do Zaremby) Zostaw nas tu Wasze!
 (Zaremba oddala się.)