Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/071

Nasza panienka najmilsza umarła!
Nie mogąc przenieść na chwilę sromoty,
W ręku skonała staroście —
 KARLIŃSKA.
 Tak, Hanna
Umarła czysta.
 KARLIŃSKI.
 Hosanna, hosanna!
Chwała bądź Panu na niebie wysokiem,
Że strzegł imienia naszego i domu!
Lepiej że tam się skryła za obłokiem,
Niśli by wróg ją owiał chmurą sromu.
 KARLIŃSKA.
O biedna siostro!
 KARLIŃSKI.
 Cóż mi niesiesz dalej?
 ZAREMBA.
A cóż, złe wszystko — warunki podali
Twarde —
 KARLIŃSKI.
 Lecz jakie?
 ZAREMBA.
 Jeżeli o świcie,
Dzisiaj, mówili — broni nie złożycie,
Jeżeli zanim trzeci kur zapieje,
Z murów chorągiew biała nie powieje,
Zginiecie wszyscy —
 KARLIŃSKA.
 Lecz dziecię, cóż dziecię?
 ZAREMBA.
Pani, mówili że wszyscy zginiecie!
 KARLIŃSKI (do Zaremby).
Choćby tak padło, niech wiedzą nieczuli,
Że mi nad syna droższą ziemią matka —