Hej myśli! leć dalej na zwiady, w podsłuchy!
Leć skrzydłem tak cichem jak lecą snów duchy.
Na czarnej ścianie wilgotnego locha
Wisi kaganiec śród pleśni i prochu,
A przy nim świecą, małe oczy kocie.
Co jak ogniki kołują przy złocie.
Starzec to biały — nie widzi, nie czuje.
Jak ćma osklepił się workiem — rachuje!
Liczba mu w uściech i w sercu i w głowie,
Bóg, dusza, wieczność: jednostką liczebną —
Bo jemu złoto jest słońcem w połowie,
Dźwięk złota jemu melodją gędziebną.
I starca drugiego spostrzegam za murem.
Ten zwiesił brew siwą i okiem ponurem
Potacza po sobie, po nagich swych dzieciach.
Co jako szczenięta walają się w śmieciach,
I z głodu skowyczą...
A krew pędem rwistym
Nabiega mu w serce, — bo jedna mu ręka
Została by błagać to ludzi, to nieba,
A druga — gdzieś zgniła na polu ojczystem.
Wtem dziecko przypełzło mu do nóg i jęka:
«Ach, ojcze mój, ojcze! jam głodny! — och, chleba!!»
Od głosu takiego kamień i mur pęka.
A starzec w lochu nie widzi, nie czuje,
Jak ćma osklepił się workiem — rachuje!
A potem powstał, zadmuchnął kaganiec,
I szeptem zmówił pobożny różaniec,
I tak swobodnie jak majtek po burzach.
Usnął na złocie jak gdyby na różach.
