Ta strona została uwierzytelniona.
Ucieszył się jak się dziecko
Matce nie ucieszy,
I zaśmiał się całą gębą
Jak to Krakus umie,
Kiedy przecie raz na świecie
Jakąś rzecz zrozumie;
I wyciągnął głazik mały
Z obszytéj kieszeni:
Cienko kosa zaostrzona
Trzeba jeszcze cieniéj,
I pośrodku i na przodku
Jak ongi do sieczki....
Podniosły się przed Kościuszką
Na kosach czapeczki,
Pokłonił się naród wiejski
Jak zboże w wietrzyku,
Wiwat! krzykną, najmilejszy
Ojcze naczelniku.
Niechże będzie pochwalony!
Na wieki! odwrzasną —
