Ta strona została uwierzytelniona.
— Z gwiazd uplecioną w niebios lazurze,
A to nie gwazdy[1] jeno łzy duże,
Które spojrzenie wiecznéj dobroci,
Jak krople w słońcu wiszące złoci.
Te z czystej wody łez diamenty,
Świecą nad czołem panienki świętéj,
I przeto wiecznie twarz jéj łaskawa,
W ustawnych modłach smutną się zdawa.
U stóp jéj widać kościołów prochy,
Żelazne kraty, wilgotne lochy,
Gdzie księżyc czarne oświeca ściany,
Słomę przegniłą słupy i dzbany.
Starców na słomie z długiemi brody
Ręce i nogi zakute w kłody,
Jakieś pielgrzymy o bosych nogach,
Idą a idą po krwawych drogach,
Czekając świętych rozkazów z góry,
By raz pielgrzymskie złożyć kostury.
Całe królestwo choć pod jéj władzą
Jak już słyszałeś święci prowadzą,
- ↑
Błąd w druku; powinno być – gwiazdy.
