Ta strona została przepisana.
Słudzy za tym rozkazem,
Wpadli wszyscy — i razem
Skamienieli jak głazem.
Na środku sali ona,
Wzniósłszy w górę ramiona,
Rzekła, jakby natchniona:
„Biada ci, dumny panie!
Jest Bóg, sąd i karanie —
Coś wart, niech ci się stanie!“ —
Hrabia oczy wyszczerzył,
Zakrztusił się, zaperzył —
Pęd krwi w głowę uderzył.
Upadł: — a w téjże porze,
Omdlałego na dworze,
Starca kładli na łoże.
I tegoż dnia, Pan w sali,
Starzec w jednym z szpitali,
Oba razem konali.
Lecz jak różne konanie!
Pójdźcie, i patrzcie na nie,
Pobożni Chrześcijanie!
Tam w ustroniu ubogiém,
Nad słomianym barłogiem,
Stoi ksiądz z Panem Bogiem.
