Ta strona została przepisana.
Na pierś mu wstąpiłem nogą.
Pierś była pusta — ba! więc się skruszy,
Więc jest gdzie ogień namiętny rozniecić!
On mój! — Tchnąłeś nań Szehenszahu,
Stanął — i patrz go jakiém okiem zaczął świécić,
Jaki głos, ile s czoła pychy,
Patrz go! proch lichy.
Nie! ja Adama nie uczczę Allahu!”
Ah! straszny, straszny Pan w gniewie.
Deszczem gwiazd lunął,
Jak kamienie, jak zarzewie[1]
Spadły — Eblis runął.
Ah! w dobroci Ран bez miary,
Ah! bez liczby Jego dary,
Źródło promieni słońca? — ah! to kropla tylko[2]
Z oceanu łask Jego.
Niebo pogodnéj nocy? to jeden wiersz tylko
S księgi o wdziękach Jego.
- ↑ Jak kamienie, jak zarzewie &c.
W koranie (Surata XXXVIII. w 75. sqq.) Bóg pyta u Eblisa, czemu wspólnie z innymi Aniołami niechęiał uczcić Adama. „Bom godniejszy od niego; tyś mię z ognia stworzył, jego z gliny.” — Za tę dimę Bóg zesłał na Eblisa deszcz gwiaździsty. Podług mahomedanow, gwiazdy spadające (étoiles volantes) które widzimy w wieczór, są to jeszcze resztki owego deszczu. - ↑ Źródło blasków słonecznych? ah! to kropla tylko etc.
Czterowiersz wytłómaczony dosłownie s perskiego.
