czajnéj rozmowy zbliżony, periody krótkie, powtarzania wyrazów i nawet całych wierszy częste, jak w każdéj poezii gminnéj.
Pieśni zawarte pod nazwaniem domowych i idealnych, są rozmaitéj miary, najczęściéj rymowane. Pieśni Kleftów mają tylko jedną, właściwą sobie miarę, wynalezioną w nowszych czasach, a dziś najpowszechniéj w Grecii używaną. Wiersz ich nierymowany, piętnasto-zgłoskowy, składa się z dwóch części; w piérwszéj ośm, w drugiéj siedm zgłosek. Cezura pada na osmą. Zwyczaj każe, aby szósta lub osma w pierwszéj części, a szósta w drugiéj była długą, zresztą mogą bydź dowolne. Doskonałość wszakże tego wiersza zależy na tém, aby wszystkie długie padały na parzystych miejscach, nadewszystko zaś starać się trzeba, aby jedenasta i trzynasta były krótkie. Do naszéj poezii moglibyśmy tę miarę wprowadzić pod następnym kształtem:
Użyłem jéj w tłumaczeniu piosnki: Pasterz i Charon.
Skończę te kilka słów o poezii gminnéj nowogreckiéj wyrazami Byrona:
Teems not each ditty with the glorious tale!
Ah! such, alas! the hero’s amplest fate!
When granit moulders and when records fail,
A peasant’s plaint prolongs his dubious date.
Child Harolds’s Pilgr. Cant. I° xxxvi.
