Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/127

 PIERWSZY.
Harfę wstrząsł, jako kiedy słońce gaśnie,
Złocistsze bardziej niż gdy za dnia świeci.

 INNY.
Śpiewa — i przed się idzie w loch smokowy,
Wyprostowanej nie ruszywszy głowy;
Posągom z głazu podobny wyrżniętym;
Fałd żaden na nim zmięszanym ni krętym —
Osoba dziwna! —

 WIELU.
— Kto bliższy, śpiew słyszy —

 WIELU.
Ja słyszę —

 MIESZCZEK.
Rycerz śpiewa, bądźcież ciszej —
 (Tłumy się powoli uciszają.)

 ŚPIEW.
Chodź! — stań! — przez wiarę wiar
Klnę cię, pożerco dusz —
Czar twój skończony już:
Czar mój, jest żaden czar —

Bóg wie, za ile win —
Twarz w twarz, począłem rzecz:
Broń ma, ten jeden miecz;
Pieśń ma — ten jeden czyn —

Pieśń ma, to nie pieśń już —
— — — — — — — — —

 WIELU.
Przystąpił! — harfę podnosi i ciska
W pieczary ciemność —

 INNY.
— Latawców mrowisku
Z dymu słupami wylatują w górę —

 WIELU.
Widzieć nie można, taka ciemność pada!