Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/134

 SZOŁOM, wskazując latarką.
— Owdzie — zbieraj! — świecę.

 RAKUZ, podejmując rydel.
Jako, gdy pola kto sierpami orżnie,
Pijani, widzę, spoczęli pokotem —

 SZOŁOM.
Śnią się im wiadra miodu i wiwaty.
Nie rozbudziłbyś tej czeredy grzmotem,
A cóż dopiero upadkiem łopaty! —
Radzę ją wszakże nieco zgrabniej trzymać,
W ramię rzuciwszy prawe, jak motykarz:

 RAKUZ.
Na życiu łopat nie myśliłem imać —
Nie jestżem Rakuz książę? — kogo tykasz!

 SZOŁOM.
Trzeba się książę, umieć znaleźć wszędzie,
Trzeba mieć rozum taki, jak narzędzie.

 RAKUZ, popychając ramię Runnika.
Szołom! — idź na przód — nie ucz nas —
(Słychać krok warty. — Szołom skoczywszy do Rakuza, groźnie.)

 SZOŁOM.
— Milczenie! —
Łopata na dół — kto idzie?

 GŁOS, mijającej straży.
— Sumienie!

 SZOŁOM, do księcia.
Chasło, tej nocy dane przez setnika.

 RAKUZ, osłupiały.
Przeszli? — czy przeszli już? —

 SZOŁOM, klepiąc ramię Rakuza.
— W górę motyka! —

 RAKUZ, oglądąjąc się do koła.
Osobo mądra! — ażali z prędkości,
Nie minęliśmy miejsca, gdzie trup leży? —

 SZOŁOM, wznosząc latarkę.
Tarcz zdaje mi się blask, albo odzieży —
Bieliznę widzę.