Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/194

 Czy trąby dwie się przypadkiem gdzie zbodły,
 Czy głos tak dzielny był, a tłum tak podły.

 «— Czekaj! bom w ustach nie miał nic trzy doby —
 Ja i te zacne dwie ze mną osoby,
 A głos masz silny przez sytość i wprawę
 W komendę — czekaj, niech zakończę sprawę.»
 To mówiąc Gwido chwiał się i był blady,
 Jak gdyby mówił: czczo-mi — lecz pozierał
 Na dwóch co za nim stali, jak na ślady. —
 Gdy ktoś, co dotąd o głaz się opierał
 Przy jednej z kolumn, rzucił trzos i skinął
 Wołając: «chleba! — hej — po trzykroć płacę!» —
 Co rzekłszy, tak się w togi zwój owinął,
 Że wraz skoczyli ludzie i na tacę
 Włożywszy chleby, ponieśli mu w górę,
 Bacząc szlachetną postać i naturę.

 Syn Aleksandra rzekł: «ci ludzie, trzy dni
 Nie jadłszy, omdleć mogą w osłabieniu,
 Widzę to» — «ktoś jest?» szpieg zawoła z cieniu.
 «Doktor!» krzyknęło trzech, a byli zgodni,
 Że posądziłbyś o wczesną umowę —
 I — tu dwa kłamstwa stały w przesileniu:
 Oskarżające, i to co w natchnieniu
 Współ-młosierdzia tchnęło trzech — ludowe.
 Tamto formalne, to nie obmyślone,
 Jak grom, co nie wiesz w którą wytnie stronę.

 Gwido «Bóg zapłać» rzekł, gdy współ-skarżeni
 Poczęli chleb jeść, a tak cicho było,
 Że i najwięcej środka oddaleni
 Słyszeli dziękę, jakby się im śniło,
 Że tuż przy Quidam stali w onej dobie;
 Bo ciszej było tam niż bywa w grobie.

 «Teraz» tak kończył Gwido «już się stało. —
 Teraz jakkolwiek broniłbym tej sprawy