Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/211

 Legło? — jak człowiek lekarstwo ważący,
 Niby roztropnie i niby niechcący —
 Potem rzekł:

 «Cesarz!» — jędrnym głosem wcale —
 «Panuje mądrze nad szerokim krajem,
 W którym są ludy jednym zjęte losem.
 Różne i różnym żywe obyczajem —
 Obyczaj jeden — trwa lat sześćset, trzysta;
 Inny znów ośmset lat — człowiek nawzajem,
 Obyczajowi służy jako może,
 By przecie robił coś! acz jest chwilowy« —
 To zaś litośnie poparł ruchem głowy —
 «Więc trzeba cenić, gdy dziecię po wzorze
 Pisząc, dokłada i swój trud jałowy!» —
 — — — — — — — — — — — — — —
 Tu przetarł włosy i sprysnął palcami
 I rzekł: — «Innego dnia będziemy sami —
 Teraz już późno.» — Wstał — Barchob na stronie
 Ku lampie miał się. —

 — «Zrodzona w Sycionie
 Czy w Knidos? — Jest tu poetessa pewna:
 Grecja do siebie ma że była śpiewna.» —
 Mówiąc to tonem żegnalnego słowa,
 Mistrz Jazon ginął w mroku wielkiej sali.
 Syn Aleksandra czekał aż ta głowa
 Siwa, od lampy oświecona w dali,
 Zmierzchnie i jako meteor się schowa:
 Potem — stał jeszcze, jakby słuchał nieco
 Co zmówi powieść wody różańcowa,
 Skoro ją blaski księżyca oświecą,
 Już niełamane od ognia promieni;
 A potem westchnął i wyszedł. — Noc była
 Widna; podwórzec usłany z kamieni
 Bielał; lecz w każdym pierwsza myśl ożyła
 Zkąd był? do czego złamkiem swym należał?
 I każdy z głazów tych, zdało się oku,
 Że przypominał się znajdować w tłoku