Ta strona została uwierzytelniona.
A kiedy czas zagładzi rysów twoich wdzięki,
Owe zrzódła obfitych łez moich i męki,
I kiedy śmierć twoje cierpienia zakończy,
Niech ręka dobroczynna w grobie nas połączy!
Jeżeli w przyszłych wieków oddalonym kresie,
Miłość wiernych kochanków w to miejsce przyniesie,
Gdy na mogiłę naszę smutném spojrzą okiem,
Obleją lice swoję łez rzewnych potokiem;
I rzekną, przeniknieni uczuciem najtkliwszém:
„Oby nasze kochanie mogło bydź szczęsliwszém.“
