Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/028

Lecz serce me jednej oddałem dziewczynie, —
 Mieszkała w wioseczce o milę;
Bywało, wracając, nigdy się nie minie,
 Choć krótką przepędzę z nią chwilę.
 
Raz woła mię pisarz w północnej coś porze,
 Natychmiast się budzę, przychodzę, —
A była to zima, mróz tęgi na dworze.
 Zawieja, sumioty na drodze.

— Powieziesz sztafetę! — Oj, licho przywiodło! —
 Tak sobie odchodząc mruczałem.
Za pakiet, za trąbkę, za konia, za siodło,
 I w moment puściłem się cwałem.

A tutaj wiatr świszcze, śnieg kręci i ciemno,
 A przytem okrutne bezdroże.
Dwa słupy wiorstowe mignęły przede mną.
 Podjeżdżam pod trzeci — o Boże!

Wśród wichru poświstów, głos z płaczem zmieszany
 W bok drogi gdzieś woła pomocy;
Myśl pierwsza: — Pomogę! ktoś pewno zbłąkany
 Brnie w śniegu i zginie wśród nocy.

Zwróciłem już konia — wtem jakby mi zda się
 Ktoś szepnął: A tobież co po tem?
Ej lepiej godzinkę zyskawszy na czasie.
 Odwiedzić swą dziewę z powrotem.

Strach serce ogarnął, zaledwiem mógł dyszeć,
 Pot zamarzł kroplami nad czołem.
Jam w trąbkę uderzył, by jęków nie słyszeć,
 I dalej siwego zaciąłem.

Wracałem o świcie — trzy wiorsty od domu.
 Strach znowu ogarnął mię skryty:
Duch zamarł, a serce, szepcąc pokryjomu,
 Stukało jak dzwonek rozbity.

Przy słupie koń parsknął — zjeżyła się grzywa —
 Na drodze, pod płachtą powiewną,