Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/068

Ja sobie rozmaite przypowieści lubię,
 Powiem aspanu przypowieść:

W samym końcu zaścianku, pilnując swej niwy,
 Żył sobie szlachcic poczciwy, —
A miał syna wyrostka z wąsem wyżej nosa.
Chłopiec dobre miał serce, ale w głowie za to
 Okropnie było pstrokato,
 Zwyczajnie jak u młokosa.
A tuż, mój mospaneńku, obok ich stodoły
 Ciągnął się wygon sąsiada,
 Na którym pasły się stada:
 Konie, owieczki i woły.
Czy wiecie co, tatulu? — tak mówił raz młody —
 Fraszki to — praca i cnota.
U nas, panie, poczciwość, trudy, niewygody,
 A w domu wieczna hołota.
Czy to Pan Bóg uważa, że ludziska giną?
 Poczciwym nie da talarka,
Dla jednego pomyślność odmierza ośminą,
 Drugiemu liczy na ziarnka.
Naprzykład choćby u nas: ot idą zapusty,
 A w domu ni to, ni owo;
Hola! jakby to dobrze, by na Czwartek tłusty
 Utuczyć pieczeń wołową!
— A skądże weźmiesz wołu?

 — Czy to wielka sztuka?
 Niby to dostać nie możem,
Chodzą woły sąsiada — po gardlisku nożem.
 Niech potem sąsiad poszuka.
— Cóż to! — zawołał ojciec — to kradzież wyraźnie..
 To jakaś sztuka zbójecka;
A siódme przykazanie? a sumienie? błaźnie!
 A nasza wiara szlachecka?...
— At myśleć, co się godzi, a co się nie godzi?
 Za cóż my biedni i głodni?