Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/094

I chór: Dobranoc o Jezu! — jak huknie,
Tak aż się echo w olszniaku za trzęsie.
 I daleko po równinie
 Świętej pieśni echo płynie.
 Czasem słowik wtór nam poda,
 W sercu rzewność tak głęboka,
 Ani ujrzysz, gdy ci z oka
 Łzy poleją się jak woda.
Człowiek rzeźwiejszy po świętej pieśni
Do nowych śmiechów, do pogadanek;
We wsi już kury pieją poranek,
A o spoczynku żaden z nas nie śni.
Bo jakże usnąć w majowe noce?
Tu konie zarżą, tu ogień błyśnie,
A tutaj ptactwo, jak naumyślnie,
Na tysiąc tonów piosnkę szczebioce.
 Chróst na stosie, ogień bucha,
 Księżyc świeci, — a gromada
 Pieśni, gadki opowiada,
 Gadek, pieśni bacznie słucha.
 Miłoż w kółku siąść na ziemię!
 Gwarzyć w ptactwa słodkiej wrzawie!
 Jeden, drugi niby zdrzemie, —
 Miłoż drzemać na murawie!
 Ptactwo milknie po kolei,
 Ogień zwolna gasnąć zacznie,
 A nam sen powieki klei,
 Ale czujnie, ale bacznie!
 Każdy słyszy jako żywo,
 Czy koń parsknie, czy podskoczy,
 Brzęknie tręzlą, wstrząśnie grzywą.
 Albo zarży na uboczy.
Po chwilce drzemki oko się przetrze,
Blizko poranek, znać już po wietrze,
Znać już po gwiazdach, po szumie rzeczki,
Po głosie drozda i przepióreczki;
I koń już częściej stuka w kopyta,