Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/095

Zroszoną trawę pospieszniej chwyta.
Cyt! już i słowik strzela piosenką,
Już i skowronek wita się z dzionkiem;
My za słowikiem i za skowronkiem
Nucim: Zawitaj ranna Jutrzenko!
 
 Ot i szaro, ot i dnieje,
 Ot i gaśnie blask księżyca,
 Ot i zorza jak dziewica
 Miłą barwą rumienieje;
 Ot i we wsi ruch niedzielny,
 Kogut głosi czas świtania;
 Ranny ptaszek, dziad kościelny
 Na pacierze już wydzwania.
 Jakże pięknie dzwon daleki
 W mgłach porannych się rozpływa!
 Rzeźwy chłodek wieje z rzeki,
 Z oczu resztę snu obmywa!

Słońce ognistym błysło promieniem,
Oblało ziemię światłem i cieniem,
A Niebo w złocie, w różach, w błękicie,
Ziemia w zieloność strojna wesołą,
A człowiek wtedy, patrząc wokoło,
Stałby jak wryty przez całe życie.
Z pacierzem w duszy, łzami zalany,
Ani by sobie przypomniał kiedy,
Że gdzieś jest ziemia i ziemskie biedy,
Że on nic więcej — zlepek gliniany.
 
 Hej! do domu czas już pewnie:
 Konie syte nocną paszą, —
 My weseli, hukniem śpiewnie
 I porzucim łąkę naszą.
 I wtórując trąbką z rogu,
 Na wyścigi, hej przez rowy! —
 Ot i nocleg nasz majowy, —
 Spieszmy oddać chwałę Bogu.