Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/141

Bo my choć biedni, mamy klejnot rodowity,
 Co dał nam Stefan Batory.
Bo to za owych czasów nasz przodek Konstanty
 Nabył swój klejnot dostojnie:
Kiedy Stefan Batory zdobywał Inflanty,
 Zyskał szlachectwo na wojnie.
Od niego to pochodzi parentela nasza,
 Drzewo wspaniałej postaci:
Syn Konstantyna Krzysztof zrodził Tobiasza,
 Tobiasz zrodził trzech braci;
Najstarszy był Mikołaj, jego gałąź trzyma
 W rodzie pierwszeństwo ojczyste,
Mikołaj zrodził Pawła, Paweł Joachima,
 Joachim Jana Baptystę;
Jan, mosanie, Baptysta, zbaw mu Boże duszę,
 To był mój ojciec rodzony.
Ach! coby on powiedział, że ja spędzać muszę
 Gościa, co przybył w te strony!
Pan myślisz, że ja bronię łąki i pastwisko
 Z jakiejś nieludzkiej rachuby?
Nieprawda, jak Bóg żywy, nieprawda panisko!
 Ja tylko nie chcę twej zguby.
Ho! ho! gdybyś zawitał do tego ustronia,
 Gdy tu mieszkałem za młodu,
Miałbyś suto murogu i owsa dla konia,
 Miałbyś i piwa, i miodu.
Bo tu była zamożność i wiosną, i zimą,
 Wiesz, jaka była tu cnota?
Każdy, kto tu przyjechał, lub zabłądził mimo,
 Nie wyszedł trzeźwy za wrota.
A teraz, gdy zaścianek przyszedł ku zagubie,
 Wiesz, jak przeklęty okropnie?
Biada bydłu, co trawy z tej łąki uskubie!
 Biada, kto wody tej żłopnie!
A nawet kto tutejszy, mija to bezdroże,
 Bo wie, że ziemia zaklęta,