Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/143

Tu jeńcowie tatarscy budowali ściany,
 Jak dawne powieści niosą.
Pan dzisiajszy zmurował pałac znakomity,
 Ślad zamku zarosły chwasty,
Ale jeszcze jest brama, a na niej wyryty
 Rok tysiąc sześćset szesnasty.
Jeszcze pamiętam zamek i pana starostę,
 Kiedy to jedzie na sejmy,
Przysyła tu hajduka i szlachcice proste
 Sprasza na obiad uprzejmy.
Było w naszym zaścianku domów ze dwanaście,
 Płacących czynsze za ziemię;
Dziedzic jak grunt wydzielił ojcu protoplaście,
 Z wiekiem... rozrosło się plemię.
A czynsz, mospanie, lekki, opłacać aż miło,
 Lub służyć w bandzie ochoczej;
Najczęściej się do zamku rycersko służyło —
 Koń i pachołek z pół-włoczy.
Ale co to za służba? to i znaleźć rzadko!
 Wojna, czy sprawa domowa,
Każą jednemu jechać, to całą gromadką
 Wali zaścianek Podkowa.
Dziedzic bywało krzyknie: Pomóżcie mi, chłopcy! —
 My lecim z ciałem i duszą,
Czy gdzie karczmę zapalić, czy rozrzucić kopcy,
 Wszyscy z zaścianku wyruszą.
Czasem się aż starszyzna rozgniewała nasza,
 Kiedy w sianokos lub żniwa
Jaśnie wielmożny dziedzic na sejmik zaprasza
 Lub na obławę przyzywa.
Któż pogardzi sejmikiem albo polowaniem?
 Więc krzyczy młodzież wesoła:
Murem, mospanie! murem naszych piersi staniem,
 Gdzie pan starosta powoła! —
Mój ojciec (wieczny pokój!) czasem podziwaczy:
 Ej! młodzi! żnijcie i koście! —