Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom III-IV.djvu/047

Rozdmuchywam pochodnię, a wicher ją gasi,
 Mój słupek w ciemnie!
Pachołek grzmoce w plecy, a stróżowie nasi
 Śmieją się ze mnie!
Ich kagańce goreją, a mój ciągle gaśnie!...
 Ze łzą goryczy
Rozpaliłam kaganiec — a mój chłopak właśnie
 Najmocniej krzyczy.
Wiatr przez rozbitą szybę zawiał do kołyski
 Mojego zucha —
Śmierć z wiatrem naleciała, bierze go w uściski
 A matka słucha!...
Ale nie może spieszyć bo tu ogień gaśnie,
 Pachołek strzeże...
O dwunastej godzinie dały z armat właśnie
 Zamkowe wieże.
Tam wykrzyka wiwaty i chyli węgrzyna
 Gości gromadka;
A tu ogień rozpala, opłakując syna,
 Zbolała matka.
Z zamku przywożą beczki trójniaku starego
 I wina stare,
I sławetni mieszczanie aż pod ratusz biegą
 Wychylić czarę.
A kiedy wszyscy krzyczą: Vivat mości książę,
 W sukcesów drodze!
Ja do mojej dzieciny, do kolebki dążę...
 Trupa znachodzę!
A nazajutrz, gdy każdy imieniny księcia
 Wspominał szczerze,
Ja niosłam na mogilnik trumienkę dziecięcia,
 Mówiąc pacierze.
I długo, długo jeszcze dusza zapamięta
 Te huki całe:
Żółtą jak wosk twarzyczkę i żółte rączęta,
 W krzyku skostniałe.