Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom III-IV.djvu/174

Otoczyła go Litwy gromada;
 On słowami pięknemi
 O niemieckiej swej ziemi
Troje dziwów Litwinom powiada.

 Jaki tam lud wesoły,
 Jakie piękne kościoły,
Jakie zamki, pałace i bramy,
 Jakie świetne turnieje,
 Jak tam rycerz krew leje,
Krusząc kopię za honor swej damy.

 Stary Litwin się dąsa,
 Kręci siwego wąsa.
Bo mu nie w smak niemieckie te brednie;
 Lecz najstarszej dziewoi
 Ten kraj w oczach już stoi.
Patrzy, słucha, kraśnieje, to blednie.

 Zda się mowie oczami:
 — Mnie to nęci i mami,
Nawet ojca-m porzucić gotowa!
 Tak z krzyżackim siepaczem
 A dziewczęciem prostaczem,
Poszła niema oczami rozmowa.

 Nie wiem, co tam mówili,
 Lecz o porannej chwili,
Kiedy słońce błysnęło nad rzeką,
 Już jej w zamku nie było:
 Wzięta wolą czy siłą,
Ujechała z Krzyżakiem daleko.

 Dziad załamał swe dłonie,
 Wysłał szybkie pogonie,
Lecz o zbiegach ni śladu, ni wieści.
 — O! Perkunie, Perkunie!
 Czemu grom twój nie runie,
Aby pomścić się mojej bezcześci?