Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom III-IV.djvu/179

 Dobrze w oczach u Lacha,
 Więc się zdrady nie stracha, —
A że dusza podzielić się rada,
 Więc, wypiwszy po trzecie,
 Każe wołać swe dziecię
Do komnaty, gdzie była biesiada.

 Młody Laszek wzrok wnęca,
 Czarny wąsik pokręca,
Strzela słowy gładkiemi, jak może, —
 Że Litwinka nieśmiała
 Aż trzy razy skraśniała,
Ot! zwyczajnie, chowała się w borze.

 Gadu... gadu... Lach rzecze:
 — Zacny jesteś, człowiecze,
Smaczny miód i puhary masz duże.
 Przyjedź tylko pod Kraków,
 Ja w imieniu Polaków
Za gościnę gościną odsłużę.

 Bo wam powiem otwarcie:
 Dobre miodne tu barcie,
Ale nasze bogatsze są kraje;
 Mamy pełno pszenicy,
 A z węgierskiej granicy
Przywozimy stuletnie tokaje.

 Dobrzy wasi książęta,
 Ale wola ich święta,
Wy nie znacie sejmowej obrady;
 U nas szlachta na sejmie
 Kiedy okrzyk podejmie.
To i król nie potrafi dać rady.

 Dobre wasze są bogi,
 Ale Poklus za srogi,
Perkun grzmotem przeraża z daleka;
 Nasz Bóg — dobroć to szczera,
 Krwawą śmiercią umiera,
Byle tylko wybawić człowieka.