Jak nad naszą chatką
Miecielica miecie!
Już usnęła w wiosce
Wszelka żywa dusza,
A wiatr szumi w brzózce,
I śnieg ją przyprósza.
Sypie śnieg, jak piasek,
Niesie wiatr żałosny,
Obwiał cały lasek,
Pozaśnieżał sosny.
Dalej, dalej jeszcze
Rozwiał się po błoni...
Czy to wiatr szeleszczę?
Czy to dzwonek dzwoni?
Śnieg zasypał drogę,
Sanie rzną po grudzie...
Och! ja spać nie mogę —
Biedni jacyś ludzie!
Och! ja skoczę żywo,
W piecu żar jest właśnie,
Zaświecę łuczywo,
Okienko rozjaśnię;
Wśród śnieżnej zamieci
Blask drogę ogarnie,
Podróżny tu wleci,
Jak wróbel w latarnię.
— Ej, córko! śpij cicho,
Nie prosi nikt ciebie;
Niech sobie to licho
W zamieci się grzebie!
Lecz córka nie słucha,
Powstaje co żywo,
Iskierkę wydmucha,
Zapala łuczywo, —
