Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/224

Trumna prosta — a za trumną
 Niezbyt tłumno:
Idą sobie ludzie prości
 Z ciekawości,
Potem bieży tłum pacholi
 Dla swawoli;
Dwóch przyjaciół nieboszczyka
 Z drogi zmyka.
Mówią sobie: — Szkoda, szkoda!
 Dusza młoda!
Serce wulkan, co z ogniska
 Lawą tryska!
Aż się samo własną siłą
 Przepaliło.
I cóż teraz? — niech kto spyta:
 Trup i kwita!

— Po kim beczysz tak nieczysto,
 Organisto?!
Trup, jak widać i po zgonie,
 W dobrym tonie.
Musiał cierpieć — w ustach znaczny
 Jęk rozpaczny.
Są na czole myśli znaki...
 Kto to taki?
Tak zapytał pan z natłoku
 Z szkiełkiem w oku.
Organista tak mu rzecze:
 — Ja nie beczę:
Po łacinie śpiewam z nuty
 Psalm pokuty.
A nieboszczyk, co widzicie,
 Sterał życie:
Po obłokach się kołysał,
 Wiersze pisał;
Czytał w książkach w noc i we dnie
 Jakieś brednie;