Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/272

Trzeba skojarzyć i to, i owo,
 A życie raźniej popłynie;
Jednak przebierać miarkę niezdrowo
 Ani w miłości, ni w winie.
Tutaj koniecznie roztropność każe,
 By mądra była umowa;
Na każdą wiosnę: — Bądź zdrów, puharze!
 W jesień: — Miłości, bądź zdrowa!

Z piękną się w maju spotkałem różą,
 Podbiła serce ochocze;
Och, bałamutka! och, dziwactw dużo
 Zniosłem przez całe półrocze!
Figiel za figiel, wiem, jak ukarzę!
 Jesień mój spokój uchowa;
Mówiłem wiosną: — Bądź zdrów, puharze!
 W jesień: — Miłości, bądź zdrowa!

Kocham, to rzucam piękną Adelę,
 I żal niewielki, i praca;
I pożegnała, i za dni wiele
 Znowu mi serce powraca.
Ale już wtedy po letnim skwarze
 Piosnką płonęła mi głowa:
Rzekłem na wiosnę: — Bądź zdrów, puharze!
 W jesień: — Miłości, bądź zdrowa!

Lecz czarodziejka wszystko przemienia,
 Plan się mój cały nie ziści:
Winu dodała moc upojenia,
 Serce zawrzało ogniściej.
Dla niej nie trudno zmieszać w zamiarze
 Najrozsądniejsze me słowa:
Na wiosnę — przyszła myśl o puharze;
 W jesieni — miłość gotowa!

---