Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/301

Wybrzeże, i kościół, i wzgórek, i niwa
 Maleją i nikną w oddali.

Dni płyną za dniami — od lewej wciąż strony
 Żeglarze wschód słońca widzieli,
Co wieczór na prawo krąg jego czerwony
 Zapadał w bezdennej topieli.

A codzień w południe rozpala się żarzy,
 Goręcej od chwili do chwili;
Skwar wisi nad masztem, nad głową żeglarzy, —
 Otośmy pod równik przybyli.

Zjawił się huragan i burza szalona,
 Jak gdyby skończenie dni świata;
Ku stronie południa jej szturmem pędzona
 Zbłąkała się nasza fregata.

W bok okręt odpływa pomimo sternika,
 Po czarnej kołysze się toni,
I pędzi, jak strzała, jak gdyby umyka
 Od jakiejś nie widnej pogoni.

Schyliwszy w bok maszty, wydawszy swe żagle,
 Wśród ciemna, wśród burzy ze świstem,
Ku stronie południa pomyka się nagle,
 Mocuje się z morzem pienistem.

Wtem ocean cały mgły gęste pokryły,
 A fale mróz ścisnął przemocą;
I śniegów, i lodów kołyszą się bryły,
 Iskrami promienie migocą.

Jak oko obejmie, bez końca, bez granic
 Zamarło oblicze przyrody;
Za nami, przed nami nie widać nic a nic,
 Wciąż tylko śnieżyska i lody.

Okropny był widok... strach serca nam ściska,
 A każdy się modli, ślub czyni,