Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/347

 Zdaje się, leżę próżen opieki
Na dnie wilgotnem głębokiej rzeki,
A mgła tajemna krąży w oddali,
Me piersi wieczne pragnienie pali,
A jak lód zimna i czysta woda
Leje się z piersi, szeleści, syczy.
Nie chciałem zasnąć, bo była szkoda
Takiej rozkoszy, takiej słodyczy.
A nad mem czołem wśród błogiej ciszy
Fala po fali wciąż się kołyszy;
Przez kryształ wody, przez fali drganie
Widziałem słońca lube świtanie.
Z jego promieńmi rybkom zabawa,
W świetle igraszkę mają przyjemną;
A jedna rybka, nad inne żwawa,
Jakże uprzejmie pieści się ze mną!
Na niej się błyszczy złocista łuska,
Ona me czoło z pieszczotą muska;
W zielonych oczkach widziałem pewno
Głęboki smutek i czułość rzewną.
A miała głosik słodki, człowieczy;
Dźwięczniej od srebra, dźwięczniej od złota,
Szeptała dziwne, dziwne mi rzeczy!
To się uciszy, to znów szczebiota:

 Tu, dziecino, zostań, młoda,
 A zamieszkaj głębię wodną,
 Tutaj szczęście, tu swoboda,
 Tak spokojnie, tak tu chłodno!

 Zbiorę rybek wiele, wiele,
 Pląsać będziem na przemiany,
 Ja twe oczy rozweselę,
 Uspokoję duch znękany.

 Zaśnij! — miękkie twoje łoże,
 Przezroczyste twe przykrycie,