Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/378

No — powiada ojciec stary, —
 Gotuj się do drogi!
Katarzyna, rycząc, padła
 Pod ojcowskie nogi:
Och, przebaczcie nierozumnej
 Młode jej swawole!
Przebacz, ojcze, mój gołąbku,
 Mój jasny sokole!
Niech twa dola dobrych ludzi
 Do litości wzruszy!
Módl się, córko, i idź z Bogiem,
 Będzie lżej na duszy!
Córka wstała, pokłon dała,
 Wyszła milcząc z chaty;
Już sierotą stara matka
 I ojciec brodaty.
Wyszła z chaty i do Boga
 Modlitwę posyła,
I rodzinnej szczyptę ziemi
 W szkaplerzu zaszyła.
Och, nie wrócę... och, nie wrócę
 Ani tutaj blizko!
W cudzej stronie cudzy ludzie
 Dadzą przytulisko.
Swojej ziemi choć garsteczkę
 Ja zabiorę rada:
Niech o mojej gorzkiej doli
 Ludziom rozpowiada.
Nie mów, synu, gdzie się zwrócę,
 Szanuj me ukrycie...
Ot kto powie! — sad wiśniowy,
 Żem ci dała życie.
Ja ucieknę, wpadnę w rzekę
 Zalać piersi strute;
Ty sieroctwem za me grzechy
 Odbędziesz pokutę!