Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/381

Czy kto płaczem piersi znużył,
 Czy kto szczęścia swego użył,
Dla każdego jednakowa
 Ciemna nocka wszystko schowa.
Gdzież ukryła Katarzynę?
 Czy w lesistą gdzie gęstwinę?
Czy ją w chatę ludzie zową?
 Czy pod kopą śpi zbożową?
Czy na kłodę gdzieś przypadłszy,
 Wilczych oczu pilnie patrzy?
Oczki czarne z ognia siłą!
 Bogdaj nigdy was nie było,
Jeśli przez was — dobre Nieba!
 Tyle klęski zażyć trzeba.
A co potem jeszcze czeka?
 Będzie bieda niedaleka.
Trzeba przebyć żółte piaski,
 Ludzkie łaski i niełaski,
Trzeba przebyć białe śniegi,
 Na pustyni mieć noclegi,
I to jeszcze zgadnąć sztuka,
 Czy się znajdzie kogo szuka?
Czy on biedną pozna przecie?
 Czy przygarnie swoje dziecię?
Przy nimby się zapomniały
 Piaski, śniegi i trud cały:
Niech matczynem sercem wita!
 Po bratersku zdrowia spyta!
Zobaczymy... daj to, Boże!
 Ja tymczasem kobzę złożę
I rozpytam się po przedzie,
 Gdzie na Moskwę droga wiedzie?
............
Tam za Dnieprem, za Kijowem,
 Tam za borem, za sosnowym,