Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/386

Karbowniczy wyszedł z chaty,
 Obejść swoje knieje:
— Ale gdzie tam!... ani rady,
 Wicher gdzieś zawieje.
Niechaj puszczę licho bierze,
 Wrócę do komina.
Ale cóż tam? ćma żołnierzy
 Zbliżać się poczyna.
Co za chmara!... co za chmara!
 A jak broń ich błyska!
Niby pilno im doprawdy
 Przysiąść do ogniska.
Niczyporze! rzekł do syna —
 Patrz, Moskale jadą,
A jak śnieg ich poubielał...
 Jak łabędzi stado!...
U nich w chacie Katarzyna
 Nie śpi nieszczęśliwa,
Słyszy całą ich rozmowę
 I szybko się zrywa.
— Co! Moskale? gdzie Moskale?
 Przy okienku stanie,
Jak szalona, bezprzytomna,
 Leci na spotkanie.
Snadź Moskale jej we znaki
 Dali się nielada,
Bo i przez sen tylko wzdycha,
 Tylko o nich gada.
I przez chwasty, przez zasypy
 Zadyszana leci,
I stanęła na gościńcu
 Wśród wichrów zamieci.
A żołnierze konno, rzędem,
 Jadą według hasła:
Katatrzyna ich ujrzała
 I w ręce zaklasła.