Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/387

A po przedzie starszy jedzie
 Okryty szarugą:
— Iwan!... Iwan!... och, mój luby!
 Gdzieś bawił tak długo!?

I do strzemion mu przypada
 Szalona dziewczyna.
Iwan spojrzał — i konika
 Ostrogami spina.
— Czy uciekasz?... cóż to znaczy,
 Iwanie jedyny!
Czyż ci z głowy pamięć wyszła
 Swojej Katarzyny!
Spojrzyj tylko... to ja... to ja,
 Twoja ulubiona;
Poco gniewne marszczysz czoło
 I targasz strzemiona?
On udaje, że nie zważa,
 I chce pędzić dalej, —
I Marsz naprzód! groźnym głosem
 Mówi do Moskali.
— Ej, Iwanie! ej, sokole!
 Nie opuszczę ciebie!
Jestem twoja Katarzyna,
 Tak jak Bóg na Niebie!
— Daj mi pokój, szalenico,
 Hej, weźcie ją z drogi!
Jeszcze gniewniej zmarszczył czoło
 I szarpnął ostrogi.
— Co Iwanie!... ty się rzucasz?
 Węzeł się rozprzęga?
A gdzież twoje dobre słowo?
 Gdzie twoja przysięga?
— Precz mi z drogi! Hej, żołnierze,
 Zwleczcie ją do rowu!
Katarzyna, za strzemiona
 Chwyciła go znowu;