Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/388

— Ze mną czyń, jak twoja łaska,
 Ja zniosę męczarnie;
Ale dziecię!... nasze dziecię...
 Czyż zaginie marnie?
Nie gub, Janku, nas oboje,
 Tak być nie powinno!
Ja ci będę najemnicą,
 Kochaj sobie inną.
Kochaj sobie choć świat cały,
 Niech się co chce stanie,
Ja zapomnę dawne lata
 I nasze kochanie.
Tylko przykryj moją sławę
 Imieniem twej żony:
Bo syn będzie nieszczęśliwy,
 Świat Boży zgorszony.
Nie porzucisz syna, luby,
 Nie porzucisz przecie...
Pozwól... ja ci go przyniosę...
 Co za piękne dziecię!
I od kolan się odczepia,
 I do chaty bieży,
Niesie dziecię, otulone
 W podartej odzieży.
— Patrz, Iwanie!... patrz na syna!
 Iwan już z daleka!...
— Czyż doprawdy swej dzieciny
 Ojciec się wyrzeka?
Poczekajcie... poczekajcie,
 Sokoły-żołnierze!
Niech z was który mego syna
 Do siebie zabierze!
Czy oddajcie go starszyźnie
 Waszego szeregu,
Bo jak ojciec bezlitosny,
 Rzucę go na śniegu!