Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/389

I z rozpaczy wściekłym krzykiem
 Przeklina Iwana:
Grzechem, synu twa godzina,
 Grzechem była dana.
Rośnij, rośnij na śmiech ludzki,
 Sierocino mała!
Zostań tutaj szukać ojca:
 Jam długo szukała!

I przy drodze dziecię kładzie,
 Sama w las ucieka,
A Moskali już za górą
 Nie widać z daleka.
A niemowlę dogorywa,
 W niebogłosy krzyczy...
Szczęściem, krzyki ze swej chaty
 Posłyszał leśniczy.

Katarzyna biega, wyje,
 Klnie swego sokoła,
I wybiegłszy na pagórek,
 Po imieniu woła:
— Wróć się, wróć się, drogi Janku,
 Tak powinność każe!
Ale tylko leśne echo
 Odzywa się w jarze.
Obłąkana bieży jarem,
 Łapać echo może,
I stanęła bez pamięci
 Przy wielkiem jeziorze:
— Przyjmij, Boże, moją duszę, —
 Ty, wodo, me ciało!
I na wodzie pod krą lodu
 Coś zapluchotało.
Ot i kara, że nie słucha
 Matczynej porady...
A wiatr dmuchnął po jeziorze
 I zagładził ślady.