Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/402

Błaga Marko, aby przecię
 Powstrzymała drogę.
— Przebacz, Marko! drogie dziecię,
 Ja tu być nie mogę,
Oni ludzie hej! bogacze,
 A ja sługa licha,
Między nimi, cóż ja znaczę?
 Śmieliby się z cicha.
By was Pan Bóg miał w opiece,
 Pójdę do Kijowa,
Wszystkim świętym was polecę
 I powrócę zdrowa.
Służyć będę choć bez płaty
 Całe moje życie,
Nie porzucę waszej chaty,
 Chyba wypędzicie.
I dziadkowi pokłon dała,
 I weselnej rzeszy,
Przeżegnała, zapłakała,
 I w pielgrzymkę śpieszy.
Rwą podkówki, grzmi muzyka
 W gwarze weseliska;
Krążą czarki u stolika,
 Miód, gorzałka tryska.
Dziewka idzie w czarnej szacie
 Gdzie ją oczy wiodą,
Aż w Kijowie, w miejskiej chacie,
 Stanęła gospodą.
Najęła się wodę nosić
 Wiadrem sporej miary,
Byle grosza stało dosyć
 Na Mszę u Barbary.
I chodziła do Spowiedzi,
 Czciła Świętych twarze,
I dla Marka obraz z miedzi
 Kupiła w Pieczarze.