Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/407

VIII.

A w czumackiej Marko rzeszy
 Powraca wesoły,
Do swej chaty ani śpieszy,
 Bo popasa woły,
Wiezie kubrak dla swej żony,
 Co oczy zachwyci,
A dla starca pas czerwony,
 Wskroś z jedwabnych nici.
Najemnicy — dar sowity,
 Żupan nad żupany,
Żupan krasny, złotem szyty,
 Srebrem przetykany.
Dzieciom trzewiczki z podróży
 Przywiózł w upominek,
I orzechów zapas duży,
 I słodkich rozynek.
A dla wszystkich sporą miarę
 Z Carogrodu wina.
Mniema zastać szczęście stare
 W chacie u komina.
Jego sercem nic nie miota,
 Nic nie trudzi głowy.
I otworzył rzeźwo wrota
 W dziedziniec domowy.
Zobaczyły go obiedwie
 W tejże samej porze:
Och, nakoniec! — Och, zaledwie!
 Dziękiż Tobie, Boże!
Stary poszedł wyprządz woły,
 I uprzęże składa;
Jak przed rojem w ulu pszczoły,
 Krząta się gromada.
Słychać krzyki uroczyste,
 Radość nieustanną:
Ach, Ojcze nasz!... Jezu Chryste!
 Ach, Najświętsza Panno!