Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/410

Sine morze, jak zwierz w lesie
 Ryczy, to się jeży.
Gardziel Dniepru już rozlany, —
 Chłopcy! hej! do wiosła!
Siądziem w czajki, pójdziem w tany,
 Byle woda niosła!
Wypłynęło Zaporoże,
 Aż Liman czernieje.
Grajże teraz, sine morze,
 Niechaj wiatr zawieje!
Bije fala, płyńcie zdrowi,
 Ni ziemi, ni nieba,
Aż drży serce... Kozakowi
 Tego tylko trzeba!
Wiosło taktem gra wesołym,
 Wykrzykują radzi,
Pan ataman płynie czołem,
 On wie, gdzie prowadzi.
Chodzi z lulką po swej łodzi
 I rozmyśla bacznie:
Gdzie uderzyć mu przychodzi?
 Skąd robotę zacznie?
Skręcił wąsy z gęstą miną,
 Czajkom stanąć każe,
Podniósł kołpak, wstrząsł czupryną:
 Zguba tobie, wraże!
Hej, mołodcy! droga znana,
 Ja Carogród minę;
Lecz w Carogród do sułtana
 Pójdziemy w gościnę.
Dobrze, ojcze atamanie,
 Zagramy w Bosforze!
Dzięki, chłopcy! niech się stanie!
 I znów kipi morze.
Pan ataman lulkę kurzy,
 Na brzegu usiadłszy,