Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/433

Ta strona została przepisana.

Lecz uciekać nie sposób, bo się but nie poda
Dychtowany żelazem, dłuższy od kolana.
Nie pobieżysz w tych sztylpach, lecz inna wygoda:
Można brodzić po wodzie lepiej od bociana.


KRÓL.

Żałuję ja tych ludzi — dobrowolnie nogi
Krępują kajdanami...


MOROSOPHUS.

Już uzwyczajeni.


KRÓL.

A toż pewno dla brzęku sążniste ostrogi?


MOROSOPHUS.

Brzęczą, gdy w polu bitwy wiele jest kamieni.
Przyśpieszają bieg koni, a ich brzękotanie
Straszy nieprzyjaciela, jako rolnik ptaki.


KRÓL.

Patrz na tych długonogich, co w krótkim kaftanie?


MOROSOPHUS.

Nazywa się żołnierskim każdy kaftan taki,
Stratictica po grecku, to odzież jedyna,
Wszystkim dobrym żołnierzom najlepiej przypadnie,
Bo nie obciąża ramion, ku ziemi nie zgina,
A rzekę w niej przebywać wygodnie i składnie.


KRÓL.

Niemcy! Włochy! Francuzy!


MOROSOPHUS.

Nosim strój ich z młodu,
Bo rzemiosło wojenne kwitnące w tych krajach.


KRÓL.

Lecz z tej tłuszczy nie złożysz żadnego narodu,
Nie wniesiesz o ich rodzie, sercu, obyczajach.


MOROSOPHUS.

Prawda! gdyż, Bogu dzięki, lud sarmacki stary
Rozrodził się w narody — garstka ich nie marna,