Strona:Poezye Stanisława Trembeckiego. Tomik I.djvu/009

dał mnóstwo nowych, śmiałych i szczęśliwych zwrotów, nakoniec znajomość klassycznej starożytności, wydająca się w jego niezrównanych tworach, główną pism jego cechę stanowią.
 Żył długo i pisał wiele, lecz mało i obcowania i pism swoich innym udzielał. W podeszłym wieku i w starości z niewielą przedstawiał osobami, rzadko w większych znajdował się zgromadzeniach; a pisma jego przypadkowo lub z okoliczności i to zazwyczaj w rękopismach i pod cudzem częstokroć imieniem, ledwo się przedzierały do powszechniejszej wiadomości. Trembecki wiele pisał prozą i ciągle pracował nad historyą krajową. Te dzieła ze szkodą ojczystej literatury do tychczas leżą w ukryciu.
 Znaczny przeciąg czasu przepędził na dworze Stanisława Augusta, którego był Szambelanem, a ostanie lata w Tulczynie w domu Szczęsnego Potockiego. Na półtora roku przed śmiercią ciężko zachorował, i testamentem rękopisma swoje Pani jenerałowej Potockiej darował, która rozkazała przenieść je do siebie. Przyszedł potem do zdrowia, ale już rękopismów nie odbierał. Nikt u niego niebywał, bo nikogo nie przyjmował, oprócz Jana Potockiego i jenerała Chodkiewicza. Przed śmiercią bardzo wiele pamięci utracił. Tak, że gdy mu pokazano tomik jego wierszy, wydrukowany w roku 1806. oprócz Syna Marnotrawnego, co do reszty nie wiedział, że to były jego pisma. Zapytany co się znajduje w rękopismach, które Pani jenerałowej Potockiej zapisał, odpowiedział że nie pamięta.
 Wiadomo, iż napisał historyą Polską czasów pierwotnych, dzieło od dwóchset arkuszy; chciał