Strona:Poezye T. 2.djvu/015

Ideą zwie się ów Bóg; nasze czoła
 I piersi nasze, to dla niego tron;
Kapłanem jego ten być tylko zdoła,
 Kto, jako Chrystus w Ogrójcu, zawoła:
»Dla ciebiem gotów na mękę i skon!«...

Jest świat, gdzie Bóg ów z licem wiecznie młodem
 W pełen tryumfu w bój wyzywa czas:
Tam to my dążym pielgrzymów pochodem;
Ach! Gdyby dotrzeć przed słońca zachodem,
 Swobodną piersią odetchnąć choć raz...

Porwany szałem niejeden wśród drogi,
 Stargawszy siły, czołem runie w kurz,
I przeznaczenia klnąc gwieździe złowrogiej,
Chce powstać, wrócić w ciche domu progi — —
 Nie wraca kamień z fal bezdennych mórz...

Niebacznie depcąc poprzedników ciała
 Stosami ległe wpoprzek naszych dróg,
Idziem; źrenicom przewodniczy chwała,
Jak wielkie słońce, co nad czernią pała
 Obłoków dartych przez błyskawic smug.

Dumni, jak greckie półbogi zuchwali,
 Wbrew Olimpowi podnoszące dłoń,
Póki się płomień życia w nas nie spali,